Янка Купала

З павяўшай славы быўшых дзён,
З магільных прадзедавых крас,
Пад стогн няволі, путаў звон
Мы зложым песню, зложым сказ,
        А так агністы, як пажар,
        А громкі так, як грому ўдар.

I так, каб чуў і брат, і кат
З нізін-далін, з высокіх гор;
Ад меж да меж, ад хат да хат
Зайграем свету ў дружны хор
        З жыццём у тон, з віхрамі ў тон,
        Пра свой папас, пра свой палон.

Хай тое ўсё, што спала ў сне,
Паўстане яваю жывой
I светам блудным здрыгане,
I панясе скрозь светач свой
        Ад краю ў край, між спячых сіл,
        Аж там — да бацькаўскіх магіл!