Аратаму

Яшчэ не ацэнена
Ну, годзе ўжо спаці! глянь: светла ўжо ў хаце,
       Вясна заглядае ў акно;
Ужо птушка свяргоча, ўжо лісцік шапоча,
       Цябе шнур чакае даўно.

Хай сошка крывая, кабылка худая
       I ты сам, крывы і худы,
Пацягнуцца ў поле, на тое прыволле,
       На тыя прадзедаў сляды.

Ты — пан, ты — багаты, ты — сіла, араты!
       Ты ў крыўду не даўся б другім.
Знай, шмат каму трэба з тваёй працы хлеба,
       Дый сам ты галодзен зусім...

Дык выпрамся ж трошку, дый жыва за сошку,
       Ды ў поле — к вялікай арбе!
Бач, можа, і долю ў няўродлівым полі
       Ты выараш, братка, сабе...

Хай злыдні над намі скрыгочуць зубамі
       Любі сваю ніву, свой край
I, колькі ёсць сілы, да самай магілы
       Ары, барануй, засявай!..

Араты

Сярэдняя: 4 (1 голас)

Цягнецца араты
За сахой крывой,
Конік слепаваты
Трасе галавой.

Бразджыць, скача сошка
То на пень, то з пня...
Цяжанькая ношка,
Араты, твая!

Стаў з трудоў гарбаты,
Хоць яшчэ не стар,
Падбел пабіў пяты,
Загарэў ўвесь твар.

I ногі, і рукі
Крывыя дрыжаць;
З якой, ах, прынукі
Мусіш гараваць?

Што цябе ганяе
Так трудзіцца век:
Ці доля такая,
Ці звер-чалавек?

Ну, ідзі, араты,
Гэй, далей ідзі!
Шнурок вузкаваты
Ары, не глядзі.

У сыру зямлю прутка
Сошку закладай,
Каня пугай хутка
Гані, паганяй.

Скібіну ў скібіну,
Загон у загон,
Валі дзесяціну,
Не лічы варон!

За кожным зваротам
Баразну раллі
Палівай ты потам,
Слязіной палі.

Змогся. Час прысесці,
Аддыхнуць, дружок...
Нясе жонка есці
Цэлы спарышок.

Ну, што, баба, гэта
Хлеба не нясеш?..
Ці ж на то ўсё лета,
Араты, арэш?

Ці ж на то ўсё лета
Ліці табе пот,
Каб есці без хлеба
Лебяду, асот?

Ці ж на тое ў полі,
Хоць душой замры,
Б'ешся без патолі
З зары да зары?

Доля твая, доля!
Дзе ж яна расла?
На чыстае поле
Хіба уцякла!

Ой ты, мой араты,
Хмары ты хмурней:
З цябе свет багаты,
Ты ж усіх бядней...

Беларусчына

Яшчэ не ацэнена

Сотні лет, непрыяцелем-братам прыбітая,
Зарастаючы зеллем чужым, як лазой сенажаць,
Ты ляжала, няпамяці пылам пакрытая,
А народ твой быў змушан маўчаць і табой пагарджаць.

I круцілі цябе, як каму падабалася,
Кожны строіў, наводзіў цябе на свой строй, на свой лад;
Ажно часам жальба, як кляцьба, разлягалася,
Ды нячутай ляцела, ўміраючы, ў грудзі назад.

Спаў народ, і ты спала, і ворагі верылі,
Што ніхто не разбудзіць цябе, што заснула навек.
I дзялілі цябе, ўсімі мерамі мерылі,
Што памерла ўжо ты, — не адзін так казаў чалавек.

Час ішоў. К жыццю новаму клікі пачуліся;
Ўсе народы паўсталі на бітву за права сваё.
Ты — як спала — ўскрасла, твае дзеці прачнуліся,
Твой народ, ты сама ўсталі новае строіць жыццё.

I цяпер хоць прыблудаў даносы ў ход пушчаны,
Хоць пад права тваё падрываецца шмат хто, як крот, —
Як жыла і жывеш, будзеш жыць, Беларушчына:
Зразумеў і успомніў цябе твой мільённы народ.

Сціхнуць віхры, заціхне пара непагодная,
Сілы грозныя ўстануць, акрэпнуць к другому жыццю;
Панясуцца, як звон, песні вольныя, родныя,
Апяваючы долю, нядолю народа, тваю.

Автоломбард 38 - https://www.autolombard-moskva.ru/. Ломбард автомобилей.
https://baltbet.ru/live/soccer как ставить ставки на футбол.

Як нас знаходзяць

-

Апошнiя водгукi

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі