Янка Купала

Я не сокал зоркавокі,
      Не арол адважны,
Што так думна за аблокі
      Ўзносіцца з іх кажны.

Нават я не салавейка,
      Што пяе так слаўна,
А я толькі верабейка,
      Ўзрошчаны пад Гайнай.

Як ён, край шаную родны,
      Не ляту ў чужыя,
I з зімой б'юся халоднай,
      Хоць-та сэрца ные.

Як ён, сеў бы дзе на плоце
      I песні чырыкаў.
Людцаў родных бы ахвоціў,
      К лепшай славе клікаў.

Як ён сад — я хатку, поле
      Люблю, хоць не маю.
З верабейкавай і доля
      Мая роўна, знаю.

Верабейку стужа змора
      Або ястраб схваце,
Мяне ж зломе маё гора,
      У зямлю кіне спаці.

Над магілаю крыж з хаткай
      Паставяць мне людзі,
Верабейкава ж дзіцятка
      Нада мной пець будзе.

I мне будзе смуткаў меней,
      Лежачы ў заперці...
За жыцця — слёзы, цярпенне
      А песні па смерці.