Янка Купала

Я ад вас далёка, бацькаўскія гоні, —
На чужое неба ўжо гляджу сягоння.
      Але думкай, сэрцам толькі вас я знаю,
      Як і жыў, жыву я ў сваім родным краю.

I няма на свеце так вялікай меры,
I няма на свеце так каваных дзвераў,
      Каб хоць на часіну ў будні ці ў нядзелю —
      Беларусь са мною разлучыць пасмелі!

Я ад вас далёка... Скажуць гэтак людзі...
Але хто заглянуў у чужыя грудзі
      I паняў хто шчыра той агонь і мора,
      Што гарыць, бушуе і аб чым гавора?

Пойме толькі гэта, хто аж да сканання
Не пазнаў спакою, не пазнаў прыстання;
      Каго доля-ведзьма ад самой калыскі
      Кідала па свеце, як той ліст вятрыскі.

Я ад вас далёка... А дзе ні гляджу я —
Дома толькі думка днюе і начуе;
      Знаю толькі пушчы Белавежскай гоман,
      Знаю толькі рэчку — з плытнікамі Нёман.

Дзе ў чужыне будзе сад так гадаваны,
Дзе такі там хорам важна збудаваны, —
      Што мне замянілі б хату і бярозкі,
      Хату і бярозкі беларускай вёскі?

Я ад вас далёка... Дзеліць нас паўсвета, —
А жыву ж я з вамі і зіму і лета;
      Чую з вамі ўвосень непагоды песню,
      Цешуся з праталін вольнага прадвесня.

I ці сонца ўзыдзе, і ці сонца зайдзе, —
Вечна з думкай там я, мой спакойны край дзе;
      З выраю ж як толькі сустрачаю гусі,
      Весці ў іх пытаю з роднай Беларусі.

Я ад вас далёка... Жыву між чужымі,
Чую ж вашы песні, — водклік шлю сваімі;
      Дабываю песні ад душы, ад сэрца,
      Аж бы сам за імі к вам ляцеў, здаецца.

Не зрабіць нікому гэткай дамавіны
I не вырыць ямы гэтакай глыбіны,
      Каб у іх з вачэй мне Беларусю-маці,
      Як людзей хаваюць, гэтак пахаваці.

Я ад вас далёка... Божа ты мой мілы!
Неразлучны з вамі да самой магілы, —
      Не пакіну думаць светам і ўпацёмку:
      Як там жывіцё вы, як жыве старонка?

А хоць дасць мне доля ў дамавіне месца, —
Ўстане цень з зямлі мой, на крыж абапрэцца.
      I ў той бок глядзеці будзе век нязводна,
      Дзе ляжаць загоны Беларусі роднай.