Янка Купала

Раз неяк зімовай парой
Мужык сеч бярвенне пайшоў
I ў лесе пад елкай гнілой
Вужаку чуць з духам знайшоў.

Ён з добрага сэрца ў мароз,
Як толькі вужаку наўрэў,
Узяў і да хаты прынес,
На печы ў цяпле адагрэў.

Адхухала гадзіну печ,
Кусацца паўзе к мужыку,
Але той давай яе сеч,
Узяўшы тапор у руку.

На смерць ён гадзюку засек,
Шпурхнуў, дзе больш снегу мяло,
I згінула ў снегу навек,
Навек за няўдзячнасць і зло.
               ______

Навуку тут маем у том,
Ёсць прыклад такі для людзей:
Што хто за дабро плаціць злом, —
Як гадзіна, сам прападзе.

З польскай — А. Міцкевіча