Янка Купала

Вольны вецер напеў вольных песень табе,
       Бор зялёны узняў дружным гоманам.
Сонца полымем вызвала к слаўнай сяўбе,
       Зоры веру ўлілі сілам зломаным.

I ў час буры, нягод і вялікіх надзей
       Зацвіла, расцвіла даўгажданая,
I крыніцай жывой над айчызнай сваей
       Паплыла, пацякла неспыняная.

Паплыла, пацякла з светлай казкай жыцця
       Полем, лесам, гарой і далінаю...
З свойскіх кветак-пралесак — карона твая,
       Ўся сама — ясната лебядзіная.

Зіхаціш і гуслярскаю песняй звініш,
       Узнімаеш мінуўшчыну даўную;
Час сягонняшні ўперад ісці не пыніш
       I глядзіш смела ў будучнасць тайную.

Смела ў сонцы ідзеш, як жывы агняцвет,
       Сееш ласкава сны залацістыя;
Не пужае сумежны дакучны сусед,
       Не пужае пуціна цярністая.

Ад мяжы да мяжы, ад капца да капца
       Абнаўлення напевы расходзяцца,
Абнімае душу без граніц, без канца
       Маці-радасць, што лепшы дзень родзіцца.

Ўжо не так тапары у зялёным бары
       Хвойкі валяць зімой маразянаю,
Ўжо не так касары ад зары да зары
       Летам звоняць касой адкляпанаю.

Значан гарт у руках, чутна песня без слёз,
       Грудзі славы надзеяй калышуцца,
Ў кнігі новы закон ёмка пёрамі з кос
       Наўсяды людзьмі новымі пішуцца.

Расцвітай жа, ўзнімай на арліных крылах
       Душы, сэрцы і думы заспаныя,
Вызывай, выклікай на вялікі прасцяг
       Сілу, ведзьмай-пятлёй не чапаную.

Высылай, рассылай на край свет пасланцоў,
       Як з гнязда сакалінага сокалаў,
Хай лятуць, далятуць да байцоў-удальцоў,
       Хай грымяць весткай добраю ўвокала.

Годзе ў полі, ў лясах ты, старонка, і так
       Сіратой начавала забытаю,
Годзе выпіў крыві з сэрца крыўды чарвяк,
       Косці вецер тачыў непакрытыя.

Падымайся з нізін, сакаліна сям'я,
       Над крыжамі бацькоў, над нягодамі;
Занімай, Беларусь маладая мая,
       Свой пачэсны пасад між народамі!..