Груган, сустрэўшы салаўя,
З сваяцтвам лезці стаў к таму:
«Ты родны мне, як бачу я, —
Хадзі ж, як брата абыму!
У нас з табой адзін фасон —
Як глюгі, крыллі і насы,
Птушыны ў нас быццё і сон,
Птушыны маем галасы.
Дык што ж нам жыць так па сабе?
Пры том табою не гарджу,
Хоць я шмат большы ад цябе
I ў чорнай вопратцы хаджу».
«О, вельмі дзякую за чэсць! —
Адпеў салоўка з-над палян, —
Мо' ў нас і адналькова шэрсць,
А ўсё ж такі ты, брат, — груган!»
Апошнiя водгукi
1 год 2 недели назад
1 год 14 недель назад
1 год 17 недель назад
1 год 17 недель назад
1 год 33 недели назад
1 год 40 недель назад
1 год 41 неделя назад
2 года 2 недели назад
2 года 2 недели назад
2 года 2 недели назад